Recensie Aurora

Zweden, Noren en IJslanders lopen een concertzaal binnen… Dat is niet het begin van een slechte grap, maar van een rijkelijk gevuld Les Nuits menu in de Botanique. Het excentrieke duo Victoria+Jean** mag de spits afbijten. Een derde muzikant staat de twee Zweden bij en samen slagen ze erin om meteen de aandacht te grijpen. Het collectief bombardeert ons veertig minuten lang met een bevreemdende mix van elektronische effecten, scheurende gitaren en zelfs geluiden uit een of ander aluminiumvat waar de roodharige Victoria gretig op tekeer gaat. Uit dat samenraapsel van verschillende elementen is Jean waarschijnlijk degene die het meest de aandacht trekt met zijn vloeiende, ietwat overdreven bewegingen op de eclectische melodieën die het drietal voortbrengt. Victoria+Jean brengt een interessante set, zo eentje die je ofwel haat ofwel super vindt. Of het indruk nagelaten heeft? Dat in alle geval.

Daarna is het de beurt aan een 19-jarig wonderkind uit Noorwegen. De singer-songwriter ging tot voor kort nog als Aurora Aksnes door de muziekwereld, maar veranderde dat tot klaar en duidelijk; Aurora***. Na een kort technisch oponthoud dompelt de zangeres ons onder in die typisch Scandinavische sferen. Al vanaf de eerste noot behaalt de Noorse een homerun met haar beklijvende vocals die live nog net dat tikkeltje meer doordrenkt zijn van delicate emotie en schijnbaar moeiteloos doorheen de ganse Orangerie weerklinken. Het blonde meisje verdwijnt tijdens het zingen in haar eigen wereld en heeft enkel het applaus nodig om weer met beide voeten op de grond te belanden. Die eigen denkwereld zorgt ervoor dat Aurora haar lichaam volledig durft losgooien op de pakkende deunen die haar vierkoppige band produceert. Het is soms wel een grappig zicht, maar de pure, onschuldige natuur van het optreden heeft iets. Fijn om te zien dat de rotte appels niet overal doordringen. Het overdonderende applaus zorgt ervoor dat het meisje verlegen gniffelt en op charmante wijze bedankt voor het luisteren. Het gitaarnummer dat ze halverwege brengt is op zijn beurt minstens even krachtig als de bombastische singles (‘Running With The Wolves’, ‘Under Stars’, ‘Runaway’) die ze overigens grotendeels zonder in-ears brengt. Wanneer ze haar grijze overkleed afdoet en iets te enthousiast “Yes, I’m a girl!” roept, gaat de Orangerie even strijk. Aurora zelf zal haar eerste keer in België zeker niet vergeten, en wij al evenmin.

Van de Scandinavische gebergten neemt Sóley** ons op haar beurt mee naar IJsland. Niet de ijzige winden maar wel de etherische stem van de artieste bezorgt ons meerdere keren kippenvel. Bovendien is het onmogelijk om niet te houden van iemand die in IJslands Engels aankondigt dat ze het openingsnummer van haar nieuwe “alboem” zal brengen. De artieste maakt soms gebruik van een loop pedal waarmee ze zelf de verschillende zangpartijen inzingt en over een gebeatboxte melodie zet. Er zijn nu eenmaal geen grenzen aan creativiteit. Hilariteit alom wanneer ze het na ‘Devil’ heeft over haar zwangerschap - maar haar kind is heus niet de duivel hoor! De Orangerie lijkt het te smaken en ook oldies als ‘Pretty Face’ onthaalt het met terecht geklap en gefluit. Net als haar voorganger glimlacht Sóley de reacties van het publiek schuchter weg en dient ze van geinige repliek. De ingetogen en wondermooie tracks die de muzikante brengt, vormen het perfecte spirituele slaapmutsje na alweer een geslaagde avond in de Brusselse Kruidtuin.

< Yne Van De Mergel >